Το χωριό Φάρσα εμφανίζεται ως οικισμός για πρώτη φορά στα επίσημα Βενετικά έγγραφα σε φοροδοτικό πίνακα του 1678. Κατά την περίοδο της Βενετικής Κυριαρχίας (1500-1797) αποτελούσε, με άλλα έξι χωριά, την περιφέρεια της Ποταμιάνας.

Λόγω του ορεινού εδάφους, η μελισσοτροφία και η κτηνοτροφία αποτελούσαν την κύρια ενασχόληση των κατοίκων.

Κατά την περίοδο του Ιονίου Κράτους, υπό καθεστώς Βρετανικής Προστασίας (1809-1864), παράλληλα με την γεωργία, αρχίζει και η ανάπτυξη της ναυτιλίας. Μετά την ένωση των Επτανήσων με την υπόλοιπη Ελλάδα η ναυτιλία θα αποτελέσει την κύρια πηγή πλούτου για τα Φάρσα. Ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, όταν οι Φαρσινοί με ιδιόκτητα ιστιοφόρα και αργότερα με μηχανοκίνητα καΐκια, μετέφεραν εμπορεύματα, κυρίως από Κέρκυρα, Ζάκυνθο, Πάτρα, Πειραιά, Καλαμάτα.

Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τη διάρκεια της Γερμανο-Ιταλικής σύρραξης τον Σεπτέμβριο του 1943, το χωριό βομβαρδίστηκε από τη Luftwaffe και υπήρξε τόπος εκτέλεσης Ιταλών αιχμαλώτων της Μεραρχίας Acqui.

Οι σεισμοί του 1953 προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές στα σπίτια του χωριού και οι Φαρσινοί αποφάσισαν να οικοδομήσουν το μετασεισμικό χωριό σε χαμηλότερο υψόμετρο, κοντά στον κεντρικό επαρχιακό δρόμο. Έτσι το χωριό αναπτύχθηκε στη νέα του θέση ενώ τα κτίσματα του παλιού χωριού έμειναν όρθια, ερειπωμένα αλλά περήφανα να θυμίζουν το παρελθόν. Τα ερείπια του παλιού χωριού αποτελούν ένα ενδιαφέρον αξιοθέατο αλλά και σημαντικό πεδίο μελέτης για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και την οργάνωση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής πριν από τους σεισμούς.